Macierzyństwo

To jest post sponsorowany, który powstał we współpracy z firmą Sodexo Benefits and Rewards Services.

Nie wiem, jak jest u Ciebie, ale ja cały czas mam z tyłu głowy niekończącą się listę zadań rodzicielskich. Część z nich powtarza się jak w dniu świstaka – np. sprzątanie, pranie, gotowanie, zakupy. I choć lubię gotować, to są takie chwile gdy mam serdecznie dosyć planowania i przygotowywania posiłków. Kiedy marzę sobie po cichu, by ktoś tę jedną rzecz wykreślił z mojej listy zadań.

Tak było w poprzedni weekend. Wstaliśmy dość późno, więc i śniadanie wypadło bliżej południa. Kiedy się po nim ogarnęliśmy i wybraliśmy na spacer, zrobiła się późna pora obiadowa. A co tam, postanowiłam że zaszalejemy i wybraliśmy się do restauracji na naleśniki. Jeju, to było takie przyjemne – wybrać coś z listy i dostać gotowy posiłek. Niby prozaiczna sprawa, ale poczułam się jak na wakacjach.

To nie jedyny taki moment w rodzicielstwie, kiedy gotowanie obiadu jest ostatnim, na co mamy ochotę.

Nowy ład i nowy świat po porodzie

Pamiętam, jak wróciłam z córeczką do domu. Ja obolała po porodzie i od nieumiejętnego jeszcze karmienia piersią. Synek stęskniony. Niunia przyklejona do mnie. Mąż próbujący jakoś ogarniać rzeczywistość. Nawet nie chciało mi się myśleć o staniu przy garach. Nie miałabym na to siły. Z jedzeniem trochę nas wsparła teściowa, trochę zamawialiśmy, żeby przetrwać ten dziwny czas nowego ładu w naszej rodzinie.

Nie bez powodu jedną z najczęściej pojawiających się rad, jak przygotować się na czas połogu jest to, by zamrozić lub zawekować gotowe posiłki. Bo pierwsze dni i tygodnie z maleńkim bobaskiem są mega wymagające i wysysają z nas większość energii. Żeby więc ją trochę oszczędzać, warto odpuszczać czasochłonne zadania i zastępować je łatwiejszymi rozwiązaniami. Jak gotowe jedzenie właśnie. Wiadomo, że nie zawsze jesteśmy w stanie poczynić takie przygotowania – zdarza się, że poród nas zaskakuje przed czasem lub by go opóźnić, musimy leżeć i się oszczędzać. Ale idea, trzeba przyznać, szlachetna!

Jedzenie, a dobrostan mamy

Kiedy patrzę na siebie i gdy rozmawiam z innymi mamami, często okazuje się, że odżywiamy się bardzo słabo. Jemy byle co – kanapkę w locie czy jogurt, bo przecież mamy tyle ważniejszych rzeczy do zaopiekowania. Zawsze jest obok ktoś (lub coś), co bardziej potrzebuje naszej uwagi niż my i nasze puste brzuchy. Stawiamy siebie i swoje odżywianie na szarym końcu, zapominając że nasz dobrostan, nasze zdrowie i siły to także dobrostan naszej rodziny, która z tego zdrowia i siły korzysta każdego dnia. Żeby nie było, sama też tak często robię. Przesuwam porę posiłku tak, że w pewnym momencie nawet nie czuję już głodu.

A przecież nie bez powodu mówi się, że jesteśmy tym co jemy. Nie bezpodstawnie napisano dziesiątki książek wskazujących, jak to, co jemy wpływa na nasze zdrowie, nasz nastrój i sposób reagowania w trudnych chwilach. Niby wszyscy o tym wiemy, a jednak wciąż właśnie to najłatwiej nam odpuszczać. Im lepiej same będziemy zaopiekowane, im więcej będziemy miały zdrowia i dobrego samopoczucia, tym łatwiej będzie nam troszczyć się o naszych najbliższych.

Jakie mamy opcje?

Pewnie myślisz sobie, że łatwo powiedzieć, co? Nie każdy ma blisko rodzinę, która poratuje domowym obiadem w trudniejszych momentach. Nie każdy może pozwolić sobie, by raz czy dwa w tygodniu zamówić obiad z restauracji. Jestem tego bardziej niż świadoma. Możemy oczywiście planować posiłki z wyprzedzeniem, mrozić i wekować je tak, by w trudniejszych momentach korzystać z tego, co było zrobione wcześniej. Dobrze się sprawdza także angażowanie partnera w tematy gotowania i dzielenie się tym zadaniem. Wiem, że niektórzy planują sobie w miesiącu specjalny budżet na takie sytuacje, by bez większych wyrzutów sumienia zamówić gotowy posiłek.

Ale istnieją jeszcze inne sposoby. Na przykład mogą nas w tym wspierać nasi pracodawcy, poprzez dodatkowe benefity. Niedawno miałam okazję poznać bliżej jeden z produktów oferowanych przez firmę Sodexo – kartę LunchPass. Z mojej perspektywy to jest właśnie taka furtka, by ci jakieś czas odpuścić gotowanie, bez obciążania codziennego budżetu domowego. O samej karcie możesz przeczytać więcej TUTAJ.

Jestem bardzo ciekawa, jakie jest Twoje zdanie – czy taka karta lunchowa byłaby dla Ciebie atrakcyjnym benefitem?

Czy znasz ten moment, kiedy liczy się tylko tata (ale równie dobrze może to być babcia/ciocia/niania)? Kiedy wraca z pracy i jest wielka radość, a gdy znika w drugim pokoju rozpacz i awantury? Kiedy to z tatą najlepsza zabawa? Co czujesz w takich chwilach? Cieszysz się, że Twoje dziecko buduje fajną relację z tatą/babcią/itd.? A może jest Ci przykro, że jesteś na bocznym torze? Czy wszystko po trochu albo zależy od dnia?

U nas pojawiają się takie momenty od kilku tygodni. Chwilę mi zeszło, by przetrawić swoje uczucia, poukładać je sobie. Efektem tych przemyśleń jest dzisiejszy tekst.

Tata – król świata

Jest środek tygodnia. Mąż jak zwykle do 16 pracuje zdalnie, więc my z młodym jakoś sobie organizujemy czas. Spacerujemy, robimy zakupy albo spotykamy się z kimś. Kiedy wracamy do domu, a synek zobaczy tatę, normalnie jakby oszalał na jego punkcie. Od razu chce do niego na ręce, cały świat przestał nagle istnieć. Zapomniał o głodzie, zapomniał o wszystkim, a w jego małej główce pojawił się tylko jeden cel: dostać się w ramiona taty.

Na początku postrzegałam te momenty jako chwilę oddechu, kiedy nie muszę ciągle oglądać się przez ramię. Mogę usiąść i pomyśleć chwilę o czymś innym niż potrzeby młodego. Czasem ta chwila była na tyle długa, żebym mogła zadbać o własne potrzeby. Najczęściej kończyło się oczywiście na tym, że sprzątałam, składałam pranie albo robiłam coś do jedzenia.

Często też po prostu im się przyglądałam. Lubię obserwować jak się bawią, jak młody się śmieje do rozpuku z łaskotek, jak mój mąż do niego mówi i jakie zabawy wymyśla. Czasami włączałam się do przytulanek czy turlania po łóżku.

Mama – bezpieczna przystań

Kiedy takie sytuacje zaczęły się powtarzać, we mnie pojawiały się różne emocje. Najgorzej było, kiedy mieliśmy trudny dzień – mały marudził, rozrabiał, a ja musiałam stawać na rzęsach, żeby mu organizować czas. Zmęczona i niewyspana, jednocześnie dawałam z siebie 120%, a ten mały niewdzięcznik jak tylko zobaczył tatę, przestawał się mną w ogóle interesować. Było mi przykro, czułam się niedoceniona.

Przypomniały mi się wtedy opowieści moich koleżanek, które przechodziły przez ten etap, kiedy ja jeszcze byłam w ciąży. Jaka ja byłam mądra, zanim zaczęło mnie to dotyczyć. Odsyłałam je wszystkie do tekstu Magdy Komsty (GENIALNEGO!) o tym, dlaczego dzieci najgorzej zachowują się z mamą (KLIK), który bardzo mądrze to tłumaczy, co leży u podstaw. Zgadzam się ze wszystkim, o czym pisze Magda. Z tym, że najbardziej autentycznie zachowujemy się w warunkach i sytuacjach, które są dla nas komfortowe i bezpieczne. Pozwalamy sobie na więcej właśnie w towarzystwie osób, do których mamy największe zaufanie. A przecież mama to synonim bezpieczeństwa i ufności. Druga kwestia, poruszona w tym tekście też mnie przekonała – dzieci genialnie wyczuwają, jakie granice stawiają poszczególne osoby. A spójrzmy prawdzie w oczy, my – mamy – często pozwalamy dzieciom na więcej niż pozostali opiekunowie.

Dokładnie tak, jak opisała to Magda, nawet w najbardziej „tatowej” fazie, to nadal ja byłam plasterkiem na duszę mojego synka. Kiedy był zmęczony, przebodźcowany, kiedy go coś bolało, szukał właśnie mnie. Z jednej strony dawało mi to znowu poczucie, że jestem ważna i potrzebna, ale mocno mnie też eksploatowało.

Na poziomie poznawczym, racjonalnym, ten tekst bardzo mi pomógł uświadomić sobie pewne prawidłowości, schematy. Moje emocje jednak nadal szalały i nie bardzo wiedziałam, jak sobie pomóc. Z pomocą przyszedł mi inny tekst.

To nie jest o mnie

Na Zuzę Skrzyńską trafiłam przez przypadek. Z czyjegoś polecenia dotarłam do jej konta na Instagramie. Zaskoczyła mnie jej autentyczność i gotowość do poruszania trudnych tematów, dzielenia się trudnymi emocjami. Jednym z głównych tematów, jakimi się zajmuje jest złość. Złość dziecięca, ale także złość przeżywana przez mamy i to, jak radzić sobie z tymi uczuciami – własnymi i potomstwa.

Niby jako psycholog wiem i rozumiem, jaką rolę pełnią w naszym życiu trudne emocje. W teorii wiem też, jak sobie z tym radzić i je rozładowywać. No właśnie – teoria często zawodzi, kiedy te trudne emocje zaczynają dotyczyć nas samych… I o ile złość nie jest dla mnie tematem do przepracowania, to i tak chętnie czytam o niej, by budować swoje zasoby na przyszłość, gdyby zaczęła odgrywać ważniejsza rolę w moim życiu. Albo, żeby się zainspirować, żeby móc coś podpowiedzieć innym…

W taki oto sposób trafiłam na post Zuzy (KLIK), który pomógł mi poradzić sobie z tymi sytuacjami, kiedy tata jest ważniejszy. Nadal kiedy to czytam, mega mnie to porusza:

„Twoja złość jest o Tobie. O Twoich trudnościach, o Twoich potrzebach, o tym, że Tobie jest ciężko. Że nie wiesz, nie potrafisz, nie umiesz. Że czujesz.
Twoja złość mnie nie definiuje, nie przekreśla i nie ocenia. Twoja złość Ciebie też nie definiuje, nie przekreśla i nie świadczy o Tobie. Twoja złość jest okej.
Kiedy mierzysz nią we mnie, to jest o Tobie. O tym, że mi ufasz i wiesz, że ja Twój trud przyjmę. Jestem Twoją mamą. To mnie znasz najlepiej, kochasz najdłużej. Od samego początku.”

Dlatego dzisiaj, kiedy synek wyrywa się do taty, ja mówię sobie:

Twój zachwyt tatą jest o Tobie. O Twoich potrzebach i pragnieniach, o Twojej tęsknocie za tatą, o tym, że za mało macie dla siebie czasu. O Waszej wspaniałej relacji. O tym, że tata, równie dobrze jak mama, potrafi się Tobą zaopiekować, że czujesz się przy nim bezpieczny i szczęśliwy.
Twój zachwyt tatą mnie nie ocenia, nie przekreśla, nie jest niewdzięcznością, nie wymazuje mojego zaangażowania i Twojej miłości do mnie. Twój zachwyt tatą jest cudowny. Dopiero dziś umiem się nim w pełni cieszyć.

Postanowiłam się tym z Tobą podzielić, bo może przechodzisz lub będziesz przechodzić przez coś podobnego. Mam nadzieję, że dzięki temu będzie Ci łatwiej być dla siebie łagodną i inaczej spojrzeć na zachowanie Twojego dziecka. To zachowanie nie jest o Tobie. Zawsze mówi o tym, że ten maluch coś przeżywa, czegoś doświadcza.

Choć w dzisiejszym świecie często jesteśmy wpędzane w poczucie winy czy nadmiernej odpowiedzialności, nie na wszystko mamy wpływ. Ta mała istotka jest oddzielnym człowiekiem, który ma już swój charakter, swoje preferencje i przeżywa świat na swój sposób. Łatwo o tym zapomnieć, dlatego pomyślałam, że będę o tym przypominać, żebyśmy wszystkie trochę uwalniały się od tego przytłaczającego poczucia odpowiedzialności.

Daj mi znać, jeśli moje przemyślenia Cię poruszyły albo okazały się przydatne. A może chcesz się podzielić historią jakiegoś innego inspirującego dla Ciebie tekstu? Zapraszam!

Co mówisz, kiedy Twoje dziecko wspina się na szafkę? Albo zbliża się do krawędzi łóżka? Nie zliczę, ile razy sama wołałam do synka „Uważaj, bo spadniesz!”. Oczywiście kierowała mną troska i dobre intencje, ale za każdym razem miałam poczucie, że chyba nie jest to właściwa reakcja.

Nie wiem, jak Ciebie, ale mnie bardzo denerwują podobne uwagi i ostrzeżenia. Kiedy na przykład prowadzę auto, a mój pasażer co chwila woła „uważaj!”, „czerwone”, „rower przed tobą”, mam ochotę zatrzymać się i wyprosić go z auta. Z jednej strony te sytuacje nie mają ze sobą nic wspólnego – ja jeżdżę autem już od paru lat, a maluch dopiero uczy się przemieszczania się po świecie. Ale z drugiej widzę też pewne podobieństwo – takie uwagi potrafią mnie zestresować i wybić z rytmu. Z dziećmi jest podobnie – czasem nasze przerażone zawołanie może być przyczyną upadku czy utraty równowagi.

Zatem, jaką obrać strategię, by wspierać nasze dzieci w poznawaniu świata? Co mówić, kiedy się boimy? Jak reagować, kiedy robi się niebezpiecznie?

Uważaj czy próbuj?

Niedawno przeczytałam o tym, że zakazy, nadopiekuńczość i zbytnia kontrola ze strony rodziców mogą sprawić, że dziecko stanie się lękliwe, niepewne, a w konsekwencji nawet zrezygnuje z eksplorowania świata. Jak to? No właśnie zakazy, ostrzeżenia i obawy rodziców typu „uważaj!”, „to niebezpieczne!”, „nie dotykaj, nie ruszaj, nie idź tam, spadniesz…” budują w dziecku przekonanie, że świat jest miejscem niebezpiecznym i należy się go obawiać. Że trzeba być czujnym, ostrożnym i analizować wszystkie ryzyka.

Dlaczego tak to działa? Bo nasze dzieci uczą się postrzegania świata od nas, swoich rodziców. Jakie wnioski może wyciągnąć maluch, jeśli jego mama ostrzega go przez wszystkim po kilkadziesiąt razy dziennie? Wow, w tym domu musi być naprawdę niebezpiecznie! Chyba lepiej jak nie będę próbował sięgać wysoko / zaglądać do szuflad / wspinać się, bo może mnie tam spotkać coś strasznego, skoro nawet mama się tego boi.

Kurcze, ale to jest przecież takie trudne, żeby nie ostrzegać, żeby nie sygnalizować niebezpieczeństw… Zwłaszcza, kiedy przed oczami mamy już rozbitą głowę i wzywanie karetki. Przecież muszę zareagować, zanim spadnie z tego łóżka! Jasne, że musimy reagować, ale na szczęście istnieje więcej niż jeden sposób, jak to zrobić. Żeby nie było – to, co za chwilę zaproponuję to nie są moje autorskie pomysły. Bardziej skondensowane, przetrawione podejścia ludzi mądrzejszych ode mnie i innych mam (w tym A., o której już kiedyś pisałam 🙂 ).

Jeden cel – różne drogi

Podobno każdy maluch ma taki etap, że dochodząc do krawędzi – np. łóżka czy kanapy, po którym sobie pełza /czworakuje, nie dostrzega, że kończy mu się grunt pod nogami. Jeszcze mózg takiego bobasa zwyczajnie nie ogarnia, co to oznacza – potencjalny upadek i uszkodzenie swojego ciała. To naturalne, bo umiejętność analizowania i przewidywania konsekwencji przychodzi dużo później.

Stresowało mnie to strasznie, bo młody niemalże rzucał się „na główkę”, żeby podnieść coś, co go zainteresowało, z podłogi. Kiedy pierwszy raz się tak rzucił, byłam serio przerażona. Złapałam go oczywiście, ale strach został. Co robiłam potem? Pilnowałam po prostu, żeby nie dochodził do krawędzi. Dopiero teraz, gdy o tym myślę, widzę, że to była typowo unikowa strategia. Świat przecież nie staje się bardziej bezpieczny, kiedy ukrywamy przed dziećmi zagrożenia. Nie takich strategii chcę uczyć mojego syna.

Z pomocą przyszła mi A., której maluchy są nieco starsze niż mój synek i robiły dokładnie to samo. Powiedziała mi „Asia, po prostu musisz mu pokazać, jak inaczej może zejść na podłogę! Przekręć go, żeby schodził tyłem. Zobaczysz, szybko załapie.” Kurcze, to niby takie proste. A przy tym takie mądre!

Za pierwszym razem synek się wściekał, że go przekręcam. Bronił się bardzo, ale kiedy dotknął stópkami podłogi, na twarzy zagościł mu wielki uśmiech. Za każdym kolejnym razem bronił się mniej, aż któregoś razu zauważyłam, jak sam się przekręcił dochodząc do krawędzi łóżka. Wyobraź sobie, jaka dumna byłam z niego w tamtym momencie.

Podobnie jest w innych sytuacjach – kiedy sięga do gniazdka albo wspina się na szafkę. Ważne jest, by zachować spokój i nie zalewać dziecka swoim stresem czy paniką. Aby tłumaczyć, że coś nie służy do zabawy, że coś jest gorące, itd. Warto pokazywać alternatywy, inne rzeczy do zabawy.

Przypominajki

Niestety u takich maluchów nic nie jest dane raz na zawsze. Przez jakiś czas nie było zabawy na naszym łóżku. Parę dni byliśmy poza domem, potem dużo innych atrakcji i tak się jakoś złożyło, że młody bawił się głównie na podłodze.

Wczoraj patrzę, a on się znowu zbliża do krawędzi i szykuje do „skoku na główkę”. Złapałam go więc i mówię „Pamiętasz, jak schodzimy boczkiem? Pokażę Ci!”. Przekręciłam go i znowu w nagrodę dostałam ten cudowny uśmiech, kiedy znalazł się na ziemi. Za drugim razem wystarczyło powiedzieć, co ma zrobić i sobie przypomniał. Za trzecim zrobił to sam.

Budowanie fundamentów

Dawno temu przeczytałam gdzieś słowa, które mnie bardzo poruszyły i zostały ze mną. Żeby zamiast ciągle chronić i trzymać dziecko pod kloszem, dać mu narzędzia, kompetencje do tego, by sobie poradził z tym, co go spotka w świecie. Bo przecież za jakiś czas w jego życiu zaczną się pojawiać trudności, którym ja nie będę mogła przeciwdziałać. Pójdzie na plac zabaw czy do przedszkola, a tam ktoś mu zabierze zabawkę, ktoś go popchnie czy powie coś przykrego. Nie zawsze będę obok, by zareagować.

Wydawało mi się, że mam jeszcze czas, by przygotowywać go na takie sytuacje. Że to dopiero, gdy będzie starszy. Jakoś zupełnie mi umknęło (mi – psychologowi!), że to przecież już teraz budujemy fundamenty, na których on później postawi swoje strategie. A nie chcę przecież, by bał się i unikał wszystkich potencjalnych zagrożeń.

Reagując, gdy płacze, przytulając czy nosząc go, gdy mnie potrzebuje, będąc blisko, gdy nie umie sobie z czymś poradzić, pokazuję mu, że świat jest dobrym miejscem. Takim, które warto poznawać i można się w nim czuć bezpiecznie. Dając nowe, bezpieczne sposoby osiągania tego, czego pragnie, uczę go, że da sobie radę, niezależnie od tego, co przyniesie mu życie. To duże wyzwanie, ale czuję, że dzięki temu oboje rośniemy i rozwijamy się.

A Ty jak reagujesz, kiedy robi się niebezpiecznie? Podziel się swoimi sposobami!

fot. Unsplash

W piątek byliśmy na randce. Drugiej od czasu pojawienia się na świecie naszego synka. Najpierw gokarty i adrenalina na torze, a potem kolacja i spacer. I kiedy tak sobie szliśmy przez centrum Warszawy, trzymając się za ręce, poczułam po raz milionowy już chyba, że jestem wielką szczęściarą. Skoro po 15 latach razem (serio!) nadal tak lubimy wspólnie spędzać czas, nadal trzymamy się za ręce, nadal się przyjaźnimy, łączy nas coś wyjątkowego.

Ktoś mnie nawet kiedyś zapytał, jaki jest nasz klucz do sukcesu. Ile jest w tym szczęścia, że trafiliśmy na siebie, a ile pracy włożonej w nasz związek? Nie pamiętam, co dokładnie wtedy odpowiedziałam, ale dziś jestem przekonana, że to podejmowane przez nas każdego dnia wysiłki doprowadziły do tego, jak dobrze jest nam razem dzisiaj.

I żeby nie było, czasem się sprzeczamy, często mamy inne zdania na różne tematy, zwłaszcza jeśli chodzi o wychowywanie dziecka. Ale zawsze znajdujemy sposób, by się porozumieć i sobie z tym poradzić.

Komunikacja

Jeden z moich ulubionych frazesów to „najważniejsza jest komunikacja”. To takie ładne, okrągłe określenie, pod którym może się kryć bardzo wiele, bardzo różnych rzeczy. Dla mnie sprowadza się to do trzech najważniejszych:

1. Trzeba ze sobą rozmawiać. Dużo. Mówić sobie szczerze, co się myśli i czuje. Co nam się podoba, a co nie. Bardzo to sobie cenię, gdyż (jak już chyba gdzieś pisałam), jestem osobą bezpośrednią i prostolinijną. To oczywiście nie oznacza, że zawsze jest łatwo rozmawiać o wszystkim – bywają tematy trudne i mało przyjemne. Wierzę jednak, że warto się przełamać, nawet jeśli przychodzi nam to z trudem.

2. Trzeba mówić o swoich potrzebach i pragnieniach. Oczekiwanie, że druga strona się domyśli to jeden z najczęstszych powodów, dlaczego ludzie się od siebie oddalają. To też nie przychodzi łatwo, ale bardzo procentuje i zbliża nas do siebie. Dzięki mówieniu o swoich potrzebach i pragnieniach zapraszamy drugą osobę, żeby poznała nasz punkt widzenia, nasze motywacje. To jest kluczowe, by móc się nawzajem zrozumieć.

3. Trzeba się nawzajem słuchać. Słuchanie jest równie ważne, jak mówienie, bo bez tego nie może być mowy o zrozumieniu się.

Bliskość

Nie wiem czy słyszałaś, ale istnieje taka teoria, która mówi, że do przeżycia człowiek potrzebuje minimum 4 przytuleń dziennie. Dla zachowania zdrowia powinno to być 8 uścisków, a dla rozwoju 12! U mnie ta zasada bardzo się sprawdza. Ogólnie jestem typem przytulasa (choć bardzo nie lubię, gdy dotykają mnie obcy ludzie) i takie drobne rzeczy, jak przytulenie czy trzymanie się za ręce mają dla mnie duże znaczenie. Dają poczucie bezpieczeństwa, bliskości, zaopiekowania, ciepła.

Jak mówią psycholodzy, język dotyku to coś, co znamy od początku naszego życia. Sama mogę obserwować, jak mój dotyk pomaga mojemu synkowi się uspokoić, jak to poczucie bezpieczeństwa, które mu przekazuję w ten sposób pozwala mu rozwijać skrzydła. Kiedy tylko czuje się zaniepokojony, szuka mnie wzrokiem lub wspina się na mnie, żeby się przytulić, a potem wraca do zabawy. Nic dziwnego, że ta potrzeba z nami zostaje także w dorosłości.

Jak to działa? Za ten niezwykły wpływ dotyku odpowiada oksytocyna, zwana hormonem miłości lub przywiązania. Nie tylko pomaga przyspieszyć akcję porodową (słynne „wywoływanie porodu” polega właśnie na podaniu oksytocyny), ale także wpływa na budowanie relacji. Jej poziom w naszych organizmach znacząco wzrasta po narodzinach dziecka, ale także kiedy dotykamy kogoś dla nas ważnego.

Bardzo istotna właściwość oksytocyny, z której większość z nas nie zdaje sobie sprawy to hamowanie układu współczulnego, czyli odpowiedzialnego za reakcje stresowe. Wydzielanie oksytocyny pozwala się rozluźnić i uspokoić nasz organizm. Bez tego nie moglibyśmy normalnie funkcjonować, bo nasze ciało byłoby w stanie permanentnego stresu fizjologicznego. Co ciekawe, oksytocyna pojawia się nawet podczas przytulania zupełnie obcych osób (do czego w czasach pandemii nie zachęcam), a także zwierząt czy przytulanek. Ja jednak najchętniej przytulam się do męża i synka 🙂

Wspólne spędzanie czasu

Często powtarzam, że relacji nie buduje się, kiedy siadamy na przeciwko siebie i postanawiamy, że teraz właśnie będziemy budować relację. Potrzeba do tego czasu. Wspólnie spędzanego czasu i wspólnych aktywności, które nas łączą, sprawiają przyjemność i budują nasze wspomnienia. Wspólne przechodzenie przez trudności też oczywiście wpływa na naszą relację, ale dziś skupiam się na tych miłych chwilach.

Ja i mój mąż mamy to szczęście, że lubimy podobne rzeczy. Już na początku, kiedy się poznaliśmy, oglądaliśmy podobne filmy, czytaliśmy podobne książki, słuchaliśmy podobnej muzyki. Zupełnie wbrew powiedzeniu, że przeciwieństwa się przyciągają. Dużo czasu spędzaliśmy razem – na gadaniu, uprawianiu sportu, oglądaniu czegoś czy graniu w gry.

Z czasem pojawiały się nowe rzeczy, które wciągały mnie lub mojego męża. Uwielbiam to, że zawsze się nawzajem zapraszamy do tych aktywności. Dzięki temu jesteśmy na bieżąco z tym, co nas kręci i interesuje. Dzięki temu ja np. poznałam i zakochałam się w Formule 1 i polubiłam granie w PlayStation, a on przestał wyśmiewać się z Harrego Pottera. To jeden z powodów, dlaczego po takim czasie nie skończyły nam się jeszcze tematy do rozmów! 😀

Szczęśliwi rodzice to szczęśliwe dziecko

Oczywiście odkąd jesteśmy rodzicami nie jest łatwo znaleźć czas na bycie sam na sam, a nawet rozmowę na tematy niedotyczące małego. Nie jest łatwo wykrzesać z siebie energię, znaleźć siłę na jakieś dodatkowe aktywności, kiedy lista rzeczy do ogarnięcia w domu wydaje się nie mieć końca. Wtedy właśnie trzeba dokonywać wyboru. Czy ważniejsze jest poskładanie prania, czy jednak spędzenie chwili razem i pogadanie? A może sprzątanie kuchni zaczeka jeszcze pół godziny, żebyśmy mogli zobaczyć razem ulubiony serial i trochę się zrelaksować?

Zdarza się oczywiście, że wygra po prostu pójście spać. W końcu jesteśmy tylko ludźmi. Warto jednak postawić relację z mężem / partnerem na tyle wysoko na liście priorytetów, by nie odkładać jej na później za każdym razem. To inwestycja – od naszych wyborów zależy, jak ta relacja będzie wyglądała za kilka lat. A przecież szczęśliwi rodzice to szczęśliwe dzieci.

Mocno wierzę, że nasza dobra relacja nie tylko tworzy maluchowi przyjemne i komfortowe warunki rozwoju, ale także stanowi wzór dla jego późniejszego sposobu budowania relacji z innymi ludźmi. Więc to nie tylko inwestycja dla nas, jako pary, ale także dla nas jako rodziny.

Na pewno mogłabym dodać jeszcze kilka punktów do tej listy, ale dziś te trzy wydają mi się najważniejsze. A jaki jest Twój klucz do szczęścia w związku, w małżeństwie? Podziel się swoim punktem widzenia 🙂

Parę dni temu wybrałam się na spacer z moją koleżanką A. i naszymi maluchami. W pewnym momencie A. zajrzała do wózka (pod wieeeelką budkę spacerówki) i zobaczyła, że jej córeczka zasnęła w niezbyt wygodnej pozycji, przechylona mocno do przodu. Do tej pory mam przed oczami przerażone spojrzenie mojej towarzyszki. Widziałam, jak w ułamku sekundy przechodzi od tego zaskoczenia i przerażenia do robienia sobie samej wyrzutów. Że jak mogla nie zauważyć, że powinna wcześniej zajrzeć do budki, że powinna być bardziej uważna, a w domyśle powinna być lepszą mamą… Widziałam, że źle poczuła się z samą sobą. I zrobiło mi się jej bardzo szkoda, bo jest jedną z najcudowniejszych mam, jakie znam.

Pomyślałam sobie wtedy, czemu my to sobie robimy? Czemu ciągle mamy do siebie wyrzuty, że nie jesteśmy tak doskonałe, jak powinnyśmy? Dlaczego dowalamy sobie za każde potknięcie, jakby przez nie miał się skończyć świat? Czemu tak wiele z nas boryka się z poczuciem winy, gdy tylko coś nam się nie uda albo kiedy pójdziemy łatwiejszą ścieżką? Dlaczego tak trudno przychodzi nam okazać sobie samym zrozumienie i troskę, jakie bez problemu okazujemy innym?

Nieidealność

Długo nie mogłam przestać o tym myśleć, bo przecież to nie tylko A. tak ma. Mi też się zdarza robić sobie wyrzuty czy nawet złościć się na siebie. Na przykład kiedy mały się przewróci, a ja nie zdążę go złapać… Albo kiedy już totalnie nie mam siły zapewniać mu atrakcji i dam mu coś do zabawy, a sama na chwilę się położę albo pójdę ogarniać niekończące się pranie.

Mogłabym wymieniać sporo takich momentów, gdy nie jestem idealną mamą. Rzadko kiedy chyba jestem tą idealną w ogóle, bo aż za dobrze zdaję sobie sprawę, że zawsze można wyżej, mocniej, lepiej. Zwłaszcza, kiedy czytam blogi parentingowe, zalecenia specjalistów różnej maści czy nawet gdy patrzę na idealne instagramowe macierzyństwa.

Trudno jest się nie porównywać, trudno nie robić sobie wyrzutów, kiedy z różnych stron bombardują nas obrazy, że przecież da się! Można mieć idealnie wysprzątany dom, poskładane w kosteczkę i wyprasowane pranie, a jednocześnie organizować dziecku czas, proponując nieustannie mądre, wspierające jego rozwój zabawy. Można, a nawet trzeba być zawsze w 100% skoncentrowanym na dziecku i jego potrzebach. Zawsze znajdzie się ktoś, kto nam powie że to tylko kwestia dobrej organizacji. Ja już wysypki dostaję, kiedy to słyszę. Bo jeszcze do tego idealna mama nie miewa nigdy gorszych dni i potrafi tryskać energią bez kawy, po trzech godzinach przerywanego nocnego snu. Ludzie, dajcie żyć…

Trochę mi zeszło, zanim zrozumiałam, że rzeczywistość jest i będzie inna niż to, co widzimy w mediach, niż to, co czytamy w książkach. Jest po prostu nieidealna. Prawdziwe macierzyństwo ma więcej różnorodności, więcej kolorów, także tych ciemniejszych. Takich, które nie nadają się do reklam i na Instagrama.

Inspiracja z Kanady

Ciągle jednak nie dawało mi spokoju pytanie, czemu my, mamy, tak często same sobie dajemy po głowie za tę naszą niedoskonałość. Dlaczego zamiast trochę sobie odpuścić i wyluzować, spinamy się i obwiniamy się o tak wiele rzeczy. Nawet o sprawy tak naturalne jak to, że można nie zauważyć, w jakiej pozycji zasnęło dziecko, kiedy wózek zwrócony jest w drugą stronę, a maluch schowany przed słońcem pod dużą budką.

Przypomniałam sobie wtedy jedną z 12 życiowych zasad opisanych przez Jordana Petersona, kanadyjskiego psychologa znanego z kontrowersyjnych czasami poglądów. Dodam w tym miejscu, że trafiłam na jego książkę dzięki mojemu mężowi, co niemalże oznacza, że jest on współautorem tych zasad (a przynajmniej mąż tak się czuje 😀 ).

Druga zasada jest chyba moją ulubioną w kontekście macierzyństwa – traktuj siebie tak dobrze, jak traktujesz osoby, na których Ci zależy. Choć wydaje się to dosyć proste, tkwi w tym jednym zdaniu wielka mądrość. Wiele razy łapię się na tym, że zapominam o swoich lekach, ale o lekach małego nie zdarza mi się zapominać. Kiedy mąż powie, że coś go boli – od razu wysyłam go do lekarza, a sama potrafię ignorować swoje objawy tygodniami, zanim umówię się na wizytę. Kiedy mąż ma ciężki dzień czy jest zmęczony, zawsze znajduję sposób, żeby się nim zaopiekować, samą sobą się jednak tak troskliwie nie opiekuję w podobnych sytuacjach. To drobne przykłady, ale myślę, że już one pokazują, że dbanie o najbliższych przychodzi mi dużo łatwiej niż o siebie. Z tego, co widzę, nie tylko ja tak mam.

Peterson wspaniale tłumaczy, skąd to się nam bierze. Kiedy patrzymy na naszych bliskich, na pierwszy plan wysuwają się miłe, pozytywne wspomnienia i uczucia. Kochamy ich, chcemy dla nich tego, co najlepsze i naturalnie nasza uwaga skupia się na tym, co sprawia, że są dla nas tak ważni. Jak pisze J.P. „Ludzie, którzy nas znają, widzą w nas wiele wad, to prawda. Ale tylko my znamy pełen zakres naszych niedoskonałości, niegodziwych myśli i podłych występków. Nikt nie jest równie świadomy ułomności naszych ciał i umysłów, co my sami.” (Peterson, Jordan B., 12 życiowych zasad, 2018). Dlatego łatwiej przychodzi nam dbanie o najbliższych, a trudniej o siebie.

Mimo wszystko

Myślę sobie, że wielkim szczęściem jest mieć obok kogoś, komu naprawdę na mnie zależy. Kogoś, kto sam się nie umówi do lekarza, ale mi będzie kilkanaście razy przypominał, że powinnam. Kto widząc moje zmęczenie i frustrację powie, żebym odpoczęła i zrobiła coś miłego dla siebie. Kogoś, kto zatroszczy się o mnie, gdy ja będę chciała sobie samej dowalić za jakieś potknięcie. Ale na szczęściu nie można poprzestawać.

Mając świadomość, że ten ktoś nie zawsze będzie obok, by się mną zaopiekować, po przeczytaniu zasady Petersona, postanowiłam zacząć ją serio stosować. Oczywiście, nie jest to takie proste, że postanawiam i następnego dnia już tak jest. Wymaga to dużo pracy nad sobą, czasami przełamania swoich schematów, ale jestem na dobrej drodze. Bo wiem, że mimo moich niedoskonałości i wad, zasługuję na to, by traktować siebie lepiej. Każdy ma wady, każdy z nas jest niedoskonały. Czy to cokolwiek zmienia? Nie. Bo każdy z nas zasługuje na szacunek, na troskę, na miłość.

Dlatego proszę, traktuj siebie tak, jak traktujesz osoby, na których Ci zależy. Odpuszczaj sobie, kiedy popełnisz błąd lub czegoś nie zauważysz. Może będzie Ci łatwiej, kiedy zadasz sobie pytanie jak zareagowałabyś, gdyby dana sytuacja dotyczyła Twojej najlepszej przyjaciółki. Czy byłabyś równie krytyczna, jak dla samej siebie? Pamiętaj, że zasługujesz na troskę tak samo, jak Twoi najbliżsi. Mimo wad, mimo niedoskonałości. Mimo wszystko.

W pierwszych miesiącach macierzyństwa prawie za każdym razem kiedy chciałam się pożalić czy trochę ponarzekać, że jest mi ciężko słyszałam „teraz, jak dziecko tyle śpi to nie marudź” albo „jak podrośnie to dopiero zobaczysz”.

Nie wiem czy też tego doświadczyłaś, ale mega mnie to złościło. Jakby ktoś odbierał mi prawo do kiepskiego samopoczucia tylko dlatego, że później mają się pojawić kolejne trudności. A przecież kiedy jesteś niewyspana, zmęczona i sfrustrowana nie chcesz słyszeć, że potem będzie gorzej. Wręcz przeciwnie… Chcesz usłyszeć, że ten ciężki czas się skończy.

Mijają miesiące, a dla mnie macierzyństwo staje się coraz piękniejsze, daje mi coraz więcej radości i przyjemności. Nareszcie jestem w miarę wyspana, nareszcie wiem, o co chodzi mojemu dziecku, kiedy marudzi, nareszcie możemy się razem bawić i miło spędzać czas! Wcale nie tęsknię za czasem, kiedy młody był okruszkiem. Nawet pomimo tego, że tak dużo wtedy spał, a teraz w ciągu dnia ciężko mi wykroić chwilę dla siebie.

Chcesz wiedzieć za czym konkretnie nie tęsknię?

Szpital i puste łóżeczko

Najtrudniej było wyjść ze szpitala bez niego. Ze względu na to, że młody jest wcześniakiem został na oddziale dla noworodków, a ja wróciłam do domu i codziennie patrzyłam na jego puste łóżeczko. Czekałam na ten wyjątkowy moment, kiedy pani doktor powie wreszcie, że może go wypisać.

Znowu trafiły się głosy, mówiące że w sumie to dobrze mam. Dziecko mi nie płacze, więc mogę się wyspać. Chciało mi się płakać za każdym razem, kiedy padał taki komentarz. Pomijając fakt, że w nocy i tak nie spałam, bo co 2-3h odciągałam mleko, to przecież oddałabym wszystko, żebyśmy byli razem. Co to za macierzyństwo, kiedy zamiast poznawać swojego synka, przytulać go i być blisko, miałam określone godziny odwiedzin, a przez większość czasu i tak nie mogłam go brać na ręce.

Byłam wykończona. Od rana do wieczora siedzialam w szpitalu, przy mydelniczce, w której leżał mój okruszek. Z przerwami na odciąganie mleka, kiedy spał. Kiedy mąż proponował, żebym któregoś dnia została w domu i odpoczęła, a ja wyobraziłam sobie że on jest tam całkiem sam… Jak dobrze, że to już za nami.

Mój „przyjaciel” laktator

W moim wyobrażeniu macierzyństwa karmienie piersią było czymś tak oczywistym, że nawet nie zastanawiałam się czy będę karmić. Zachwycałam się opowieściami koleżanek o tym, jak to karmiły swoje maluchy przez sen, czasami nawet się nie wybudzając. O tej bliskości, jaka z tego płynie, ale także o tym, jakie to wspaniałe dla zdrowia dziecka i jakie wygodne dla mamy.

Zamiast tych nocy przytulonych do synka miałam noce z żółtym pulsującym urządzeniem, które zbierało moje mleko. Ale zanim dotarłam do tego etapu, miałam noce pełne łez i frustracji, że mleka nie ma. Noce z telefonem i filmikami, na których mój okruszek płacze, śpi, ściska moją rękę. Ze wszystkich sił walczyłam o mleko dla niego. Szukałam też pomocy u doradców laktacyjnych, u neurologopedy. Bez rezultatu.

Szczerze nie cierpiałam tego odciągania. Pobudki w nocy trwały godzinę – półtorej. Najpierw przewijanie, karmienie, usypianie, a potem jeszcze odciąganie, wyparzanie butelek… A do tego frustracja, że mleka jest za mało na potrzeby synka, więc i tak musieliśmy go dokarmiać mieszanką.

Przestałam odciągać, kiedy pojawiło się tak wiele kolejnych trudności, że już nie miałam na to sił. Długo się biłam z myślami, długo wyrzucałam sobie, że coś odbieram mojemu dziecku… Ale potem mój mąż, moja siostra i nawet moja mama pomogli mi zrozumieć, że ważniejsze od mleka są miłość, spokój, bliskość i cierpliwość.

Czytałam też takie badania robione na małych małpkach na temat ważności mleka versus bliskość właśnie. Była tam druciana „mama małpa”, od której maluchy dostawały mleko i pluszowa, która mleka nie dawała. Jak się okazało, małe małpki, kiedy się na przykład przestraszyły, zawsze biegły do tej pluszowej po bliskość, a nie po mleko. To też pomogło mi sobie ułożyć w głowie, że wcale nie będę gorszą mamą. Pomogło mi trochę sobie odpuścić…

Dzisiaj mam poczucie, że była to bardzo dobra decyzja, na wielu płaszczyznach. Po pierwsze zaczęłam więcej sypiać, a to jednoznacznie przełożyło się na ilość mojej cierpliwości i spokoju. Druga sprawa, że mleko modyfikowane pomogło młodemu szybciej wyciszyć mocną reakcję alergiczną, dzięki czemu i on zyskał spokój. Po trzecie przybyło mi czasu, który mogę spędzać z nim, odpowiadając na jego potrzeby – skupić się na tu i teraz, zamiast planowania kiedy usiądę do laktatora. Zdecydowanie nie tęsknię za moim żółtym „przyjacielem”.

Brak interakcji

Jakoś zupełnie sobie nie zdawałam sprawy, że taki maluszek na początku totalnie nie kuma świata i ludzi dookoła. Na poziomie emocji i podświadomości na pewno wie, że jestem jego mamą, ale jeszcze nie umie tego ogarnąć i zakomunikować.

Pamiętam ten moment, kiedy poczułam że mnie zauważył. Nie mnie, jako poruszający się w polu widzenia obiekt. Mnie – Mamę. To, jak zmieniło się jego spojrzenie, ten uśmiech, który pojawił się na jego twarzy. To było jak najcudowniejszy prezent! W porównaniu z tym, jak jest teraz, na początku niewiele było takich interakcji. Niewiele poza przytulaniem i noszeniem można było mu zaoferować.

Teraz łatwo mogę go rozśmieszyć, a kiedy uśmiecha się szeroko na mój widok, kiedy się wspina na mnie, żeby się przytulić, kiedy bawimy się na podłodze, kiedy opowiada po swojemu jakieś szalone historie… Dopiero teraz, dzięki tym wszystkim interakcjom, mam wielką frajdę z bycia mamą.

Niepewność pierwszych kroków

Ostatnia rzecz, której tak bardzo mi nie brakuje, to mój własny brak pewności i umiejętności zorganizowania się. Naturalne jest, że pierwsze kroki, także w macierzyństwie, są niepewne, że badamy grunt i metodą prób i błędów dochodzimy do właściwych rozwiązań. Potrzeba na to czasu, trzeba też sobie dać to prawo do niewiedzy i popełniania błędów.

Początkowo byłam zdezorientowana ilością różnych wytycznych, wskazówek, zaleceń. Różne książki mówiły różne rzeczy, podobnie jak lekarze, o blogach parentingowych nie wspominając. Do tego dodajmy inne mamy (i babcie, i ciocie), którym też się wydawało, że znają jedyną właściwą drogę, jaką w macierzyństwie należy podążać. Minęło kilka miesięcy zanim znalazłam własną, zanim poczułam się na tyle pewnie, by mieć swoje zdanie i się go trzymać.

Trochę też trwało, zanim nauczyłam się rozpoznawać, o co młodemu chodzi. Zanim ogarnęłam różne rodzaje jego płaczu, znalazłam odpowiednią pozycję do karmienia, zanim poznałam jego różne preferencje oraz zanim pojawił się jakiś rytm. Mówi się, że dzieci potrzebują rytmu, powtarzalności i rutyny, ale w naszej rodzinie to chyba ja tego potrzebowałam najbardziej. Poczucia, że wiem co się kiedy wydarzy, że mogę sobie coś zaplanować. Ale zanim ten moment nadszedł, nauczyłam się żyć z nieprzewidywalnością i to dla mnie duży sukces.

Tu i teraz

Ostatnie dwa miesiące były cudownym czasem. Nie mówię, że zupełnie nie zdarzały się gorsze dni, ale nawet te były dużo lepsze niż pierwsze kilka miesięcy. Oboje lepiej śpimy w nocy, a dzięki temu w ciągu dnia jestem zdecydowanie lepszą wersją siebie. Mamy swój rytm, ale mamy też sposoby jak się zorganizować, kiedy z różnych względów tego rytmu nie da się zachować. Wiem, jak sobie radzić kiedy młody marudzi i w większości sytuacji rozumiem, co mu jest.

Dziś czerpię pełnymi garściami z tego wyjątkowego czasu, który mija w zawrotnym tempie. Jestem szczęśliwą mamą, szczęśliwą Asią. I bez żalu żegnam się z tamtym trudnym czasem.

A Ty, za jakim macierzyństwem nie tęsknisz? A może właśnie pierwsze miesiące wspominasz najlepiej? Koniecznie daj znać!

Kiedy byłam w podstawówce, kochałam chodzić do szkoły. Nawet sobie nie wyobrażasz, w jaką wpadałam rozpacz, gdy z gilem po pachy mama prowadziła mnie do naszej pani doktor, a ona orzekała, że muszę przez parę dni zostać w domu. Natychmiast zdrowiałam!

Mój mąż wypomina mi do tej pory, że poziom mojej prymuskowości nie mieścił się w żadnych ramach. Tak to sobie tłumaczę, bo on mówi po prostu, że byłam nienormalna 🙂 Uwielbiałam się uczyć, zawsze byłam przygotowana do lekcji. Przychodziło mi to z łatwością i dawało dużo satysfakcji. Myślałam, że do macierzyństwa też się tak świetnie przygotuję.
O ja, naiwna.

Przygotowania czas zacząć

Zaczęłam oczywiście od klasyki – „W oczekiwaniu na dziecko”. Kolejne miesiące, kolejne rozdziały. Aplikacja, która mówiła, jakiej wielkości jest w tym tygodniu moje maleństwo, jak się rozwija. Blogi, rozmowy z mamami, fora i grupy na Facebooku. Wpadłam w szał czytania wszystkiego. Jak to mówi Miłosz Brzeziński, ćpałam te informacje jak szalona. Kolejne listy powstawały w mojej głowie – co robić, czego nie robić, co kupić, czego nie wolno. Im więcej czytałam, tym bardziej mi się wydawało, że znam prawdy objawione macierzyństwa.

Do szkoły rodzenia zapisałam się oczywiście z wyprzedzeniem. Czekałam na te zajęcia z ogromną niecierpliwością! Wrzuciłam nam do kalendarza wszystkie spotkania kilka miesięcy wcześniej. A potem wszystkie plany legły w gruzach.

Niespodziewany obrót zdarzeń

Kiedy okazało się, że grozi nam przedwczesny poród i muszę leżeć, byłam zdruzgotana. Moja pierwsza myśl – przecież ja nie zdążyłam się jeszcze przygotować! Dodatkowo nici ze szkoły rodzenia, musiałam odwołać nasz udział. A wydawało mi się, że to coś niezbędnego – prolog, bez którego sobie dalej nie poradzę.

Znalazłam więc furtkę – mogę skorzystać z edukacji domowej u położnej środowiskowej. Dzwoniłam do przychodni z wytrwałością godną prymuski. Za każdym razem z jakiegoś powodu nie mogła się ze mną umówić… po 4 próbie odpuściłam. Tyle kobiet dało radę bez przygotowania – ja nie dam? Wiadomo, że dam. Nie mam wyjścia.

Długo odkładałam spakowanie torby, zaklinając rzeczywistość. Bo przecież, jak torba niespakowana, to jeszcze nie można rodzić! Na szczęście szybko się uporałam z tym nierozsądnym pomysłem. Przecież lepsze zaklinanie będzie, jak spakuję i postoi sobie do wyznaczonego terminu porodu. Spakowałam i niestety przydała się dużo szybciej, niż zakładałam.

Szczęście w tym wszystkim, że trafiłam na cudowne położne, które mnie poprowadziły przez poród. Czułam się na tyle zaopiekowana, że w sumie było mi już wszystko jedno, co się będzie działo, byle urodzić zdrowego syneczka. I mieć to już za sobą.

Szczęście i strach

Moment, w którym mogłam przytulić jego małe ciałko, był jednym z najbardziej magicznych doświadczeń mojego życia. Brak przygotowania nie miał wtedy nawet odrobiny znaczenia. Później było tylko trudniej.

Kiedy w końcu po tygodniach oczekiwania przyszedł ten upragniony moment, że mogliśmy zabrać młodego do domu, byłam rozdarta. Z jednej strony szczęśliwa, bo wreszcie będziemy razem, z drugiej przerażona, bo czułam się totalnie nieprzygotowana. Niby wszystko w domu było – łóżeczko, pieluszki, ubranka. Nawet monitor oddechu czekał już zamontowany, żebyśmy mieli pewność, że bobas będzie bezpieczny. A jednak nie miałam pojęcia, co nas czeka. Zalecenia lekarzy były takie… Banalne? Nawet nie wiem, jak to inaczej określić. Tyle i tyle mleka, takie leki, za tyle tygodni kontrola… Miałam miliony pytań. A jeśli coś będzie nie tak? Czy będę umiała to w ogóle rozpoznać? Czy będę wiedziała, czego potrzebuje? Kiedy jest głodny? Kiedy chce spać? Czemu nikt nie dał mi instrukcji, co robić?

Patrzyłam ze strachem na tego okruszka, ważącego wtedy niewiele ponad 2 kilogramy. Kiedy kichnął, miałam już wizję zapalenia płuc. Kiedy się zakrztusił, widziałam nas na SORze. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek żyła w takim permanentnym strachu. I poczuciu, że błądzę po omacku. Czy ja na pewno dobrze robię? Byłam mega zmęczona. Nie tylko opieką nad maluchem, niespaniem i odciąganiem mleka, ale też dodatkowo analizowaniem każdej, najdrobniejszej sytuacji.

Sposób na niepewność

Im mniej pewnie się czułam, tym bardziej uciekałam w szukanie informacji. Im bardziej byłam przestraszona, tym bardziej restrykcyjnie przestrzegałam książkowych oraz lekarskich prawideł czy zaleceń. Jakaż była moja frustracja, kiedy lekarze mówili „wcześniaki tak mają” albo po prostu „dzieci tak mają„.

Jeszcze gorzej było, kiedy trafiałam na sprzeczne opinie – jeden lekarz mówił, żeby się nie przejmować, a inny, że to może być coś poważnego. Niekiedy intuicja podpowiadała mi, że coś jest na rzeczy, a wszyscy bagatelizowali temat. Długo mi zeszło, zanim nauczyłam się słuchać tej intuicji i podejmować decyzję, któremu lekarzowi zaufać. Dopiero dzisiaj rozumiem, że potrzebowałam czasu, żeby poznać i zrozumieć moje dziecko. I jemu też musiałam nauczyć się ufać.

Rada z przyszłości

Kilka razy, kiedy już myślałam, że wreszcie ogarniam „w macierzyństwo”, nagle wszystko się zmieniało. Sposoby, które do tej pory były skuteczne, nagle przestawały działać. Musiałam nauczyć się elastyczności. To była najtrudniejsza lekcja w moim życiu. Dla mnie – prymuski, trzymającej się zasad – funkcjonowanie w świecie, w którym zasady zmieniają się co kilka tygodni, to spore wyzwanie.

Czy istnieje jakakolwiek szkoła, która mogłaby mnie na to przygotować? Chyba tylko stoicyzm. Czy gdyby ktoś mi powiedział, że tak będzie – czy wtedy byłabym przygotowana? Czy uwierzyłabym, jak naprawdę wygląda macierzyństwo? Raczej nie.

Patrząc na to, jak bardzo rozwinęłam się jako człowiek, jestem wdzięczna za to wszystko. Za tę lekcję. Za tego małego brzdąca, który sprawił, że stałam się mądrzejsza, że łatwiej dostosowuję się do tego, co niesie każdy dzień. Dobrze mi z tym luzem, na jaki wrzuciłam. Dobrze mi z wyluzowaną, elastyczną i spokojniejszą mną.

Dlatego dzisiaj mogę powiedzieć wszystkim mamom-prymuskom: odpuść sobie. Przygotuj się na to, że nie przewidzisz wszystkiego, że na macierzyństwo nie da się do końca przygotować. Nie wierz we wszystko, co przeczytasz i co Ci powiedzą. Miej oczy i uszy otwarte, ale podejdź do tego ze spokojem i słuchaj swojej intuicji. Zaufaj sobie i zaufaj swojemu dziecku.

fot. Unsplash